Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji wniesionej przez obrońcę obwinianego, od orzeczenia Naczelnego Sądu Lekarskiego z dnia 16 stycznia 2015 r., utrzymującego w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Lekarskiego z dnia 3 kwietnia 2014 r., oddalił skargę.
Stan faktyczny:
Okręgowy Sąd Lekarski orzeczeniem z dnia 3 kwietnia 2014 r. uznał lekarza za winnego tego, ze w dniu 24 maja 2002 r. wystawił kierowcy transportu drogowego zaświadczenie lekarskie o ocenie narażeni na stanowisku pracy i braku przeciwskazań zdrowotnych na stanowisku pracy, jako podmiot uprawniony do wystawiania takich zaświadczeń, nie będąc zarejestrowanym w Rejestrze Lekarzy prowadzonym przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy, a ponadto wydał powyższe zaświadczenie z uchybieniami merytorycznymi: nieaktualną pieczątką o treści „Lek. med. A. S., lekarz uprawniony do badań lekarskich osób kierujących pojazdami nr zaświadczenia […] wydaną przez Wojewodę […]” i jako nieuprawniony do używania pieczątki „Badania profilaktyczne przeprowadził”, czym naruszył § 8 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (MZiOS) z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy oraz art. 1 pkt 3 Kodeksu Etyki Lekarskiej i za to „na mocy art. 53 i 78 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich”, zgodnie z art. 83 ust. 1 tej ustawy ukarał lekarza A. S. karą upomnienia.
Odwołanie od tego orzeczenia wniósł lekarz. Naczelny Sąd Lekarki orzeczeniem z dnia 16 stycznia 2015 r. utrzymał zaskarżone orzeczenie w mocy. Kasację od tego orzeczenia wniósł obrońca lekarza.
Sąd Najwyższy podkreślił, że lekarz nabył w przeszłości uprawnienia do wystawiania przedmiotowych zaświadczeń dla kierowców. Jednocześnie ze wskazanego w orzeczeniu przepisu § 8 Rozporządzenia MZiOS wynika, że obok posiadania uprawnień dotyczących lekarza, do wystawienia zaświadczenia konieczne jest nadto zarejestrowanie uprawnionego lekarza w rejestrze prowadzonym przez właściwy Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy. Lekarz nie figurował w tym rejestrze. Nie skorzystał z możliwości zgłoszenia do właściwego wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy wniosku o dokonanie wpisu do rejestru lekarzy przeprowadzających badania. SN stwierdził, że obwiniony spełniał bowiem tylko część warunków do wystawienia stosownego zaświadczenia, miał stosowne uprawnienia jako lekarz, nie został jednak wymieniony w odpowiednim rejestrze, co pozbawiało go prawa do wydawania przedmiotowych zaświadczeń.
Sąd Najwyższy w swym orzeczeniu podkreślił, że osoba wykonująca zawód lekarza z natury rzeczy zobowiązana jest do zapoznawania się ze zmieniającymi się przepisami dotyczącymi tego zawodu, np. reguł wystawiania recept na poszczególne leki. Ignorowanie tych regulacji prowadzi do ich złamania, a ta także jest zachowaniem naruszającym normy etyczne i może prowadzić do pociągnięcia do odpowiedzialności zawodowej. Świadomość takiego stanu rzeczy jest powszechna i nie wymaga szczególnego dowodzenia.
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2016 r., sygn. akt SDI 70/15
